Srbi, koji su iz Sarbarske, preko Male azije, stigli na Balkan 3.000 godina pre Hrista, naselili su Staru Rašku (Trakiju), i Krit i to tri talasa 1.800, 1.500 i 1.400 godine pre Hrista. Iako su pobedili Krićane, izmešali su se sa njima i pretopili u novi narod – Grke!
U knjizi “Od Indije do Srbije – tri hiljade godina srpske istorije” navodi se čak da ni imena grada Atine i istoimene boginje nisu grčka, kao i da se u nekim zapisima tvrdi da su Akropolj zapravo podigli Srbi.
Sami Grci za sebe kažu da su nastali od naroda zvanog Pelazgi, kao i da su govorili “varvarskim” jezikom, a nalazi ukazuju da su to bili Srbi.
Srpski istoričar Jovan Rajić u “Istoriji Srba” (1794) izvodi poreklo Srba od Hunskih Sabira, dok drugi autori ime Srba izvode iz Srbata – Sarmata, reke Serbice (između Eufrata i Tigra u Mesopotamiji, današnji Irak), reči sobranie (zbor, sabor) ili ga prostorno vezuju za Sibiriju, jednu od srpskih prapostojbina.
Češki istoričar Pavel Šafarik vezuje srpsko ime sa reči Sjarbin, Serb, Serbin, Sibrin, što su sve oblici značenja roda, naroda, a što ima isto značenje sa latinskom reči gens i natio, ili indijskom reči Serim, što znači narod iste krvi.
“Ime Srbin je najstarije i duboko ukorenjeno među svim Slovenima” napisao je Šafarik.
Grčki istoričar Herodot smatrao je da su Srbi Tračani i da su posle Indusa najveći narod na svetu.
Prihvatajući njegovo stanovište, nemački i ruski istoričari razradili su tezu da je “među Srbima od pamtiveka živelo veliko pleme nazivano Raščani ili Rasi, a to ime potiče iz Indije od reči Raška, sto označava rujnu crvenu boju, koju su Srbi oduvek voleli.”
Neda Marinović u opisu najstarijeg naroda na Balkanu iznosi da Srbin, u starodavnom indijskom jeziku, sanskritu, iz koga su potekli svi indo-evropski jezici, među kojima i srpski, označava “slobodnog čoveka” koji se večito bori za sopstveni opstanak.
Iskonski Raščani Crveni Srbi, u vreme Herodota, živeli su u Maloj Aziji i na Balkanu u Trakiji. Po njima je i nazvana oblast Stara Raška u Trakiji pored reke Marice i novija Raška, Nemanjina prva Srbija.
Grčki istoričar Laonik Halkokondil tvrdi da su Srbi najstariji i najveći narod na svetu (podrazumevajući pod tim imenom sve Slovene), a u originalnoj nemačkoj hronici pisanoj oko 750. godine nove ere koja se nalazi u Minhenu, između ostalog piše: “Srbi predstavljaju tako veliko carstvo (regnum) da su iz njih proizašli svi slovenski narodi” (Hormayers Archiv, st. 282-283).
Jedan od najpoznatijih hrvatskih istoričara dr. Franjo Rački u svojoj “Povjesti Slovena” navodi: “U početku su se Sloveni nazivali domaćim imenom Srbi, tj. rođaci, a stranci, specijalno Nemci zvali su ih Vendima. Tim imenom zvali su ih i Grci i Rimljani još od sedmog veka pre Hrista“.
Samo ovih nekoliko navoda (a, ima ih barem još toliko) potvrđuje da su Srbi najstariji slovenski narod i da je ime Srbin hiljadama godina starije od imena Sloven.
Ime Sloven javlja se prvi put u petom veku nove ere sa rimskim osvajanjem. Pomerajući se na Zapad Evrope, Srbi su se sukobili sa Germanima. U to doba sva srpska plemena međusobno su se razumevala i počeli su se zvati Slovenima, a one koje nisu razumeli nazvali su Nemci, jer su im delovali nemo. Kako su se do tada svi Sloveni nazivali Srbima i hiljadama godina sačuvali to ime, otuda su svakako oni bili kičma i srž svih slovenskih naroda.
Rus Veltman u svojoj istoriji potvrđuje da je u drevnim vremenima ime Srbin bilo zajedničko svim Slovenima. I nemački etnolog Zering piše: “Prvo opšte ime svih Slovena bilo je Srbli, što je značilo ujedinjeni“, a mađarski grof Kalaj u svojoj istoriji navodi: “Po ispitivanjima najboljih naučnika svi slovenski narodi u prastaro doba nazivali su se Srbi“. On takođe navodi da se od šestog veka pojavljuje ime Slavi, dok su svi Sloveni živeli zajedno i nazivali se sabraćom.
