U seriji “Nemanjići – rađanje kraljevine”, kako navodi njen reditelj Marko Marinković, glavna drama leži u sukobu rođene braće Stefana i Vukana. Ta borba je krvava i opaka za vlast, ali odatle proizlazi i jedna lepa poruka jer se ta borba, ipak, završava pomirenjem. “To pomirenje je u stvari možda i poruka serije – poruke o praštanju, o kome nas uče naši slavni veliki oci”, zaključio je Marinković. A kako je u našoj istoriji ostao upamćen sukob dva brata, saznajte u sledećem tekstu.
Odlazak sa vlasti Stefana Nemanje 25. marta 1196. godine i postavljanje na presto velikog župana njegovog drugorođenog Stefana, koji je kasnije prozvan Prvovenčani, nisu izazvali otvoreni sukob među braćom dok je bio živ Nemanja. Nemanjina želja da ga nasledi srednji sin Stefan je kod starijeg Vukana stvorila osećaj povređenosti. Vukan se ugledao na ranije vladare u Zeti koji su najkasnije od 1077. godine nosili zvanje kralja i sam je uzeo titulu „kralj kraljevstva Dalmacije i Dioklitije”, a sa titulom kralja Vukan se javlja u jednom natpisu iz 1195. a od 1197. godine u nekoliko sačuvanih odluka gradskog veća Kotora. Vukana je na nepopustljivo držanje prema mlađem bratu podstakao i primer sukoba prinčeva Andrije i Emerika oko kraljevske krune u Ugarskoj.
Vukan se 1198. godine obratio papi sa molbom da u njegovu zemlju uputi legate i pojača nadzor i uticaj zapadne crkve. Papa je iskoristio priliku da ojača svoj uticaj i početkom 1199. godine uputio je u Zetu dva svoja poslanika ali je šaljući ih svoju preporuku za njih uputio i vrhovnom vladaru Srbije velikom županu Stefanu Nemanjiću. Vukan je nameravao da koristiti i pomoć katoličke crkve da dođe do prestola, ali rimski poglavar nije želeo da slanjem poslanika otvoreno podrži Vukana protiv brata već samo da ojača uticaj rima na srpske zemlje. Stefan se držao vrlo vešto i predusretljivo prima oba papina legata i u pismu papi kao „svom duhovnom ocu“ poručuje da će uputiti svoje poslanstvo u Rim. Pokušao je dobiti potpunu podršku pape i molio je papu da mu pošalje kraljevsku krunu. Tako bi dobio podršku pape za sebe protiv mogućeg saveza Vukana i Mađara. Papa Inoćentije III nije mogao da se odluči da Stefanu pošalje kraljevsku krunu, zbog ugarskog kralja i Vukana koji su se protivili tome.
Izgleda da je Vukan razlaz Stefana i njegove žene Evdokije oko 1201. godine iskoristio da pokaže otvoreno neslaganje sa bratom, jer ga je prekorio zbog grubosti prema bivšoj ženi, a Evdokiji je dao pratnju do Drača. To je možda ukazalo na početak otvorenog razlaza među braćom. To je pospešilo ugarske namere i u savezu sa Vukanom 1202. godine Mađari su prodrli u Srbiju. Prema pisanju Prvovenčanog Vukan „ostavi zapovedi gospodina i oca svojega, i bi prestupnik. Jer izvede inoplemenike na otačastvo svoje, i oduze mi zemlje i opustoši ih”. Sudeći po papskim pismima Vukan je bio vladar Srbije u martu 1203. godine i u jednom delu 1204. Vukan je postao veliki župan i dobio raške zemlje i nišku oblast, a ugarski kralj Emerik je uzeo za sebe titulu srpskog kralja i oblast istočno od Morave. Tako Vukan postade ugarski vazal kao i bosanski ban Kulin. Stefan se verovano sklonio u Bugarsku kod Kalojana. Vrlo brzo već 1203. godine između Bugara i Mađara dođe do sukoba radi oblasti uz Veliku i Južnu Moravu. Mađari su bili primorani da se povuku iz Braničeva, a njihov štićenik Vukan iz niške oblasti. Vukan je morao sklopiti nekakav sporazum sa bratom Stefanom koji se mogao 1204. ili 1205. vratiti u Srbiju na svoj vladarski presto, a Zetu je ostavio na upravu starijem bratu.
Verovatno u februaru 1208. godine Sava Nemanjić je došao u Srbiju i doneo očevo telo, kako bi bilo sahranjeno u Studenici. U Studeničkom tipiku Sava je zapisao da je osam godina posle smrti Simeona došao „ sa časnim moštima u Xvosno. I saznavši vladajući sin njegov Stefan i brat mu knez Vukan, sakupiše svetitelje, i jereje, i igumane sa mnogim crncima i sa boljarima svim, … sa velikom čašću uzeše mošti gospodina Simeona.” Iz njegovog opisa tog događaja se zaključuje da on tada uspeo je da izmiri stariju braću nad očevim kovčegom. Postoji predanje da se ovaj sabor dogodio u Polumiru odnosno u crkvi Svetog Nikole u Ušću, nekoliko kilometara severnije od manastira Studenica.
Prema pisanju Save prenošenje kovčega Svetog Simeona dogodilo se na zahtev oba njegova starija brata. On piše da je poslanice sa takvim zahtevom dobio od „Stefana, koji je vladao njegovom državom, i brata njegovog, velikog kneza Vukana”. Kako se već u leto 1208. godine kao upravnik u Zeti javlja Vukanov najstariji sin Đorđe. Moguće je da je Vukan tražio da se donese kovčeg Svetog Simeona jer je video da mu se približio kraj ili je samo želeo da po uzoru na svog oca preda vlast sinu. U tom slučaju još jedno izmirenje sa bratom Stefanom bilo bi za Vukana način da učvrstiti veze i svoje, ali i svog naslednika sa velikim županom. Tim postupkom bi olakšao vladavinu svog sina Đorđa koji se, već, 3. jula 1208. zakleo na vernost mletačkom duždu bez obzira na strica Stefana i bio spreman da sa Mlečanima ratuje protiv Arbanasa Dimitrija Progonovića inače zeta svoje kuće. Đorđe je bio prilično samostalan u vođenju svoje zemlje. Pored Đorđa Vukan je imao još dva sina i to: Stefana koji je podigao manastir Moraču i monaha Dmitra. Dmitrov sin je Vratislav a unuk Vratko koji je otac Milice, žene kneza Lazara Xrebeljanovića.
