Kao i mnoge svetske prestonice i Beograd se može pohvaliti plejadom svojih “oriđinala” koji su godinama unazad kreirali urbanu prestoničku mitologiju.
Beogradski fantom, Mile Rizik, Ostoja koji prevozi klavire, Čovek od čelika… samo su neki od beogradskih likova koji su još za života ušli u legendu kreirajući urbani identitet glavnog grada.
O njima pišu prestonički mediji, prave se reportaže a broj onih koji su ih lično poznavali rapidno poraste nakon što umru. Tada svi počnu da tvrde kako su ih znali, sa njima razgovarali, družili se ili popili koju više u njihovom društvu.. Oni su – Urbane legende Beograda
Njihove životi, zanimljivi sami po sebi, pretaču se u biografije često obogaćene “pouzdanim kazivanjima iz prve ruke” koja, idući od usta do usta po kafanama, autobusima i ulicama, dostignu razmere bajki.
Dragoljub Aleksić, akrobata i režiser
“Čovek od čelika” se smatra prvom opštepoznatom urbanom legendom Beograda. Rođen početkom 20 veka, Dragoljub Aleksić se proslavio u vremenu između dva svetska rata nastupajući sa svojom akrobatskom trupom širom Jugoslavije i Evrope.
Na ulicama Beograda mogli ste ga videti kako zubima savija metalne šipke ili visii zubima zakačen za konopac povezan sa avionom koji nadleće Kalemegdan.. I njegove akrobatske veštine bile su zadivljujuće pa je tako vozio bicikl ili šetao preko užeta razapnutog između dve zgrade. Bio je pravi umetnik o čemu govori i činjenica da su svi njegovi javni nastupi uvek bili besplatni.
Poznat je i kao tvorac prvog srpskog zvučnog filma “Nevinost bez zaštite” u kome je i glumio. Film je snimljen 1941. godine, u toku okupacije, a na prikazivanjima su ovacije bile toliko glasne da su nadjačavale ton nemačkih filmova koji su puštani u susednom bioskopu.
Posleratne vlasti su mu, umesto zahvalnosti, iskazale nepoverenje i optuživale ga za kolaboraciju i pozajmljivanje filmske opreme od okupatora. Kao i mnoge legende umro je u staračkom domu, zaboravljen i siromašan.
Vlada Vasiljević, beogradski fantom
Fantom se proslavio u nekoliko letnjih noći 1979. kada je u ukradenom “poršeu”, tada jedinom u Beogradu izvodio vratolomije po centru grada oduzimajući dah Beograđanima i zadavajući glavobolje tadašnjoj miliciji.
Vožnje je unapred najavljivao na radiju pa su građani imali vremena da se okupe na Slaviji i čekaju kada će se Fantom pojaviti i početi nadmudrivanje sa trošnim milicijskim “zastavama” pod rotacionim svetlima. Pao je kada su mu pripadnici reda postavili zasedu uz pomoć autobusa javnog prevoza.
2009. godine snimljen je film o Vasiljeviću. Prema tom ostvarenju, Fantom je dve godine proveo u zatvoru, da bi ubrzo nakon puštanja smrtno stradao u saobraćajnoj nesreći pod sumnjivim okolnostima. Naime, njegov dosije nikada nije pronađen, a svedoka nesreće nije bilo. Imao je 32 godine kada je “poginuo”.
Mile Rizik, vozač GSP-a
Prema pisanjima portala koji se bave urbanim legendama, Mile Rizik je radio kao vozač na nekoliko gradskih linija, a putnici su mu nadenuli nadimak Rizik jer je bilo hazardno voziti se sa njim. Kružile su priče da je Mile uspevao da stigne sa Karaburme do Kumodraža za 35 minuta u sred radnog dana, a da je relaciju Mirijevo 4 – Trg Republike savladavao za svega 11 minuta.
Osim po vanrednim vozačkim sposobnostima, Mile je bio poznat i po svom smislu za humor, pa se tako prepričava situacija u kojoj se infiltrirao među putnike na početnoj stanici busa i ostavio kabinu praznu. Vreme je prolazilo, putnici su postajalisve nervozniji i sgve češće su se mogle čuti pogrdne opaske na račun vozača kojeg nije bilo..
A onda je Mile skočio sa svog mesta i viknuo “Gde je, bre, ovaj vozač? Sad ću ja da vozim!” Uzeo je volan u ruke i oglušujući se na molbe uznemirenih putnika da to ne čini, zatvorio vrata od kabine i dao gas..
Kao i svaki pravi muškarac, ni Mile nije bio imun na lepši pol, pa je tako jednom prilikom, želeći da izađe u susret jednoj dami koja je kasnila na posao jurio prema njenom odredištu preskačući usputne stanice zbog čega je bio suspendovan..
Jovan Bulj, graciozni saobraćajac
Da je kojim slučajem zaustavio Rizika zbog prebrze vožnje, verovatno bi to uradio uz piruetu ili neki drugi baletski pokret. Bulj, je bio saobraćajni policajac i velika zvezda Beograda sedamdesetih godina prošlog veka.. On je dosadne pokrete svojih kolega zamenio gracioznim baletskim pokretima i napravio umetnost od monotonog posla regulisanja saobraćaja.
Na raskrsnicama prestonice i ljudi su zastajali da gledaju njegovu koreografiju, čije je osnove savladao kao bivši glumac amaterskog teatra. Na vrhuncu slave bio je pozvan da svoj talenat pokaže na londonskom Okdsford stritu, a gostovao je i u drugim evropskim metropolama.
Doživeo je i svetsku slavu osvojivši treće mesto na svetskom prvenstvu u gracioznom regulisanju saobraćaja. Prevremeno je penzionisan 1980, posle čega je radio kao prodavac u trafici i čuvar parkinga. Umro je 2010. u 72. godini.
Ostoja Vukašinović, prevoznik klavira
Nekoliko godina pre smrti beogradski prevoznik klavira Ostoja Vukašinović, postao je prava medijska senzacija zahvaljujući svom originalnom i veoma uspešnom načinu reklamiranja svog biznisa. Jednostavan tekst “Klavire prevozi Ostoja” do pre par godina mogao se pročitati na jednostavnim belim nalepnicama kojima je bio oblepljen čitav grad, a neverovatna kreativnost pri odabiru mesta za svoj oglas i sažeti tekst su privukli novinare pa je o njemu napravljen niz emisija i reportaža. Zahvaljujući njima otkriveni su mnogi detalji o ovom zanimljivom i svestranom čoveku.
Do 71. godine života, više od pola veka, Vukašinović je prevozio klavire, a rekord je oborio kada je u danu „uselio” 60 komada ovih instrumenata u muzičku radnju, koji su pristigli šleperima iz Subotice.
Stekao je sledbenike i na “Fejsbuku”, jer je njegova fan stranica za dve godine postojanja skupila više od 7.000 obožavalaca.
To su neke od najvećih legendi a valja pomenuti i one malo manje, lokalne vezane za pojedine delove grada.
U takve spada Dušan Ivković – Džigi Bau (1938–2009). U njegovom decenijskom utočištu – kafani “Tašmajdan”, – kažu da je bio drugi profesionalni bokser u Jugoslaviji, posle Ivana Prebega. Džigi je bio pravi sportista pa naredbu menadžera da preda jedan meč, odreagovao tako što je nokautirao protivnika, spakovao kofere i vratio se u Beograd. “Riblja čorba” posvetila mu je jednu pesmu.
Tu je i Stole Piksi, frulaš i ulični zabavljač iz Knez Mihailove, za kojeg na jednom domaćem sajtu piše da “njegov unikatni performans uključuje sviranje frule sa podignutom nogom i provlačenje ruke ispod nje”, a ne treba izostaviti ni muzičke “zvezde Jutjuba” poput Travolte iz Borče Grede.
