Uz put koji povezuje Smederevo i Veliku Planu nanizalo se nekoliko pomoravskih sela koja se „nadmeću“ veličinom i lepotom.
Među njima se izdvajaju Saraorci, selo na samoj granici smederevske i planjanske opštine, zato što svojim izgledom ponajviše naliče na manju varošicu. Što je nekada i bila. Naime, ukazom Aleksandra Obrenovića, kojeg će sedam godina kasnije ubiti teroristi Crne ruke, Saraorci su 22. marta 1896. dobili status varošice.
Do Drugog svetskog rata Saraorci su pripadali Srezu Veliko Orašje, čije granice su se poklapale sa današnjom katastarskom granicom opštine Velika Plana. Kad su Srbiju zauzeli Titovi partizani i Crvena armija, komunisti su selo odredili za sedište novoosnovane opštine, u čijem sastavu su još bili Lozovik, Miloševac, Osipaonica i Lugavčina.
Status opštinskog centra selo je imalo od 1945. do 1964. godine. Četiri godine kasnije Saraorci, Osipaonica i Lugavčina su pripojeni Smederevu a Miloševac i Lozovik Velikoj Plani. Na ovu „seobu“ presudno su uticale želja većine meštana da i formalno pripadnu većem i ekonomski jačem gradskom centru, sa moćnom Železarom i podrška koju su dobili od tada najuticajnih komunističkih funkcionera iz smederevskog kraja, na čelu sa Dražom Markovićem.
U centru sela dominiraju Crkva svetog Nikole i spomenik koji je podignut meštanima koji su, kao pripadnici Vojske Kraljevine Jugoslavije, poginuli u Prvom balkanskom, Drugom balkanskom i Prvom svetskom ratu.
Na vrhu spomenika nalazi se kip vojnika u uniformi srpske kraljevske vojske, sa puškom u rukama.
Po podacima koje je u knjizi „Moravska svitanja“ objavio Borivoje Perić u ratovima od 1912. Do 1918. godine iz Saraoraca je, u borbama, zarobljeništvu i od bolesti, stradalo više stotina boraca. Među njima su i dva oficira: potporčnici Rajko V. Živanović i Nikola B. Milanović, koji je u civilstvu bio sudija.
Slobodu nije dočekalo i petnaest podoficira, od čega šest narednika i devet podnarednika.
Na prelepom belom spomeniku smenjuju se Jovanovići, Nikolići, Lazići, Rakići, Matići, Stanojevići, Antići, Milići, Nikolići…Milani, Jovani, Živote, Ljubomiri, Milovani…
Većina njih je vojevala u sastavu Dunavske divizije.
Na Vikipediji piše da je, po predanju, selo dobilo ime „po zidarima Saraorima, koji su zidali Smederevsku tvrđavu. Pretpostavlja se da su živeli pored reke Morave“.
Iz ovog objašnjenja moglo bi se zaključiti da je postojala nekakva etnička grupa sa imenom Saraori, kao svojevremeno Sasi. Međutim, nije u pitanju posebna etnička grupa, već zanimanje. U Osmanlijskoj carevini postojali su ljudi koji su učestvovali u javnim radovima, najčešće održavanju puteva ili izgradnji utvrđenja i drugih javnih objekata, koji su nazvani saraorima. Moguće je da je selo po njima dobilo ime.
Prvi pisani tragovi u kojima se selo pominje potiču s početka 18. veka pa se, na osnovu toga, pretpostavlja da je verovatno postojalo i u 17. veku.
Na početku 19. veka, 1818. godine, selo je imalo 38 domaćinstava, 1846. godine 99 kuća a po popisu stanovništva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca iz 1921. godine u Saraorcima je, uprkos ogromnim stradanjima u tri rata, živelo 405 domaćinstava, sa 2.109. stanovnika. Vek kasnije, po popisu iz 2011. godine, selo 2.107 stanovnika. Samo dva stanovnika razlike. Na osnovu čega bi se moglo zaključiti da u međuvremenu u selu nije bilo većih demografskih promena. Međutim, bilo ih je. Selo se i pre Drugog svetskog rata, a još više posle njega, ubrzano razvijalo, broj stanovnika se povećavao, da bi u poslednje tri decenije počeo drastično da opada. Najviše zbog smanjenja rađanja i velikog odliva stanovništva u inostranstvo.
Selo je 1953. godine imalo 2.722 stanovnika, 1981. godine 2.864, što je i najveći broj stanovnika ikad zabeležen u Saraorcima, da bi po poslednjem popisu, 2011. godine, u selu bilo samo 2.107. duša, koje žive u 689 domaćinstava. Prosečna starost stanovništva je 41,3 godine.
Predanje kaže da se selo ranije nalazilo na desnoj obali rečice Jezave, na mestu zvanom Selište, a kao četiri najbrojnije porodice pominju se Pavkovići, Bekići, Rakići i Matići. Domaćinstva su jačala, pa se selo širilo i tako „stiglo“ do mesta na kojem se sad nalazi.
Najveći broj porodica vodi poreklo „od Kosova i Stare Hercegovine“. Po starini i izvornim prezimenima to su Bekići, Rakići, Matkovići, Radunovići, Ilići, Jovanovići, Milosavljevići i Gojkovići. Kako su se porodična stabla granala, tako su pojedine grane uzimale nova prezimena.
Prva škola u selu otvorena je 1836. godine. Od tad je više puta menjala mesto, zgradu i naziv a sad se zove po Sveti Mladenoviću, lokalnom partizanu, kojeg su komunisti proglasili za narodnog heroja.
Uz Crkvu svetog Nikole i spomenik ratnim junacima, selo ima još dve znamenitosti, od kojih je jedna i zvanično spomenik kulture. To su Mehana porodice Mladenović i zadužbina koju je 1925. na seoskom groblju podigao Jovan Vićentijević.
U Saraorcima je rođen jedan od najuspešnijih slovenačkih političara i biznismena, sada gradonačelnik Ljubljane Zoran Janković.
Projekat sufinansiran iz budžeta grada Smedereva.
Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
