Među vojnicima i policajcima iz južne srpske pokrajine koji su poginuli u ratu za odbranu Srbije i Kosova i Metohije od agresije fašista iz NATO pakta 1999. godine a čije su porodice doselile u Veliku Planu je i Miladin (Miloša) Dogandžić iz sela Svrke kod Peći.
U knjizi „Junaci otadžbine“ piše da je Miladin rođen 29. jula 1960. godine. Mobilisan je šestog aprila 1999. godine kao strelac u 125. motorizovanu brigadu.
Dalje piše da je Dogandžić teško ranjen 11. maja 1999. godine prilikom napada avijacije NATO pakta na položaje srpske vojske u rejonu sela Košare kod Đakovice, a povredama je podlegao u noći između 13. i 14. maja te godine u Kliničko bolničkom centru u Prištini.
Odlikovan je Oredenom zasluga za narod u oblasti odbrane i bezbednosti prvog stepena.
Na kraju se kaže da će uspomenu na njega čuvati sinovi Miodrag i Sreten i kćerka Verica.
U noći između 10. i 11. maja, kad je Miladin ranjen, poginulo je osam srpskih vojnika i jedan oficir, a ranjeno njih 40. Bila je to paklena noć. Avioni zločinačkog NATO pakta su tepisima bombi zasipali srpske položaje na Košarama, pokušavajući da hrabre branioce prisile na povlačenje, što bi omogućilo ulazak albanske vojske i jedinica atlanskog vojnog saveza dublje u teritoriju Srbije.
Bila je to kulminacija bitke za Košare, koja je počela na pravoslavni Veliki petak, 9. aprila 1999. godine, u tri sata ujutro, kad su pogranični položaji Vojske Jugoslavije zasuti žestokom artiljerijskom vatrom iz topova, haubica i minobacača sa teritorije Republike Albanije.
Kada je granatiranje prestalo, 1 500 pripadnika OVK, ojačano oficirima i vojnicima albanske armije, vojnicima NATO pakta i dobrovoljcima, napalo je na položaje Vojske Jugoslavije koje je branilo manje od 200 vojnika. Albanci su napadali u tri pravca.
Prvi je bio prema vrhu Raša Košares, drugi prema karauli Košare i treći prema vrhu Maja Glava. Bitka je trajala celog dana, na frontu širine oko četiri kilometra, sa ljudskim gubicima na obe strane. U pitanju je teško prohodan planinski teren, sa nadmorskom visinom i do dve hiljade metara. Posle podne Albanci su zauzeli vrh Raša Košares i na isti isterali artiljeriju, što im je obezbedilo ogromnu taktičku prednost.
Borbe su nastavljene i tokom noći. Albanci ujutro zauzimaju i Maja Glavu. Izloženi snažnoj artiljerijskoj vatri i sve većem pritisku nadmoćnijeg neprijatelja srpski vojnici sledećeg dana napuštaju karaulu Košare i povlače se na rezervne položaje iznad same karaule, koji su bili znatno lakši za odbranu.
Oko 19 časova u napuštenu karaulu ulaze pripadnici OVK, praćeni televizijskim ekipama CNN i BBS, koje od toga prave medijsku i propagandnu predstavu.
Sledećeg dana napadnuta jedinica VJ dobila je pojačanje u ljudstvu i artiljeriji. Naredba ja glasila: neprijatelju se ne sme dozvoliti dalje napredovanje.
Tokom noći, uz artiljerijsku podršku iz susedne države, OVK je napao pozicije VJ na vrhu Opljaz. Napadi su odbijeni uz velike gubitke.
I sledeći dani protekli su u pokušajima pešadijskih prodora iz Albanije, ali napadnute položaje više nisu branili samo ratu nevični vojnici, već i pripadnici 63. padobranske i 72. specijalne brigade Vojske Jugoslavije, veterani iz ratova u Hrvatskoj i BiH.
Artiljerija sa Maja Glave i Raša Košaresa svakodnevno je tukla srpsku liniju odbrane. Vojska Jugoslavije je 14. aprila izvela pešadijski kontranapad, s ciljem da povrati Maja Glavu. Napad je samo delimično uspeo. Vrh nije osvojen, ali su Albanci bili prisiljeni da sa njega povuku artiljeriju. Rastojanje između dva reda rovova nije bilo veće od pedeset, a na pojedinom mestima iznosilo je samo desetak metara. Na tom delu fronta stanje nije menjano do kraja rata.
U aprilu više nije bilo promena ni na Raša Košaresu. Srbi su najviše stradali od artiljeriji i avijacije, Albanci u bezuspešnim pešadijskim pokušajima da zauzmu srpske rovove.
Početkom maja VJ je u nekoliko navrata pokušavala da povrati tu kotu, ali bezuspešno. Posebno krvava, uz velike gubitke, bila je bitka koja je vođena na Đurđevdan, 6. maja.
Četiri dana kasnije, uspešnom upotrebom dva tenka T 55, koji su prošli preko skoro neprohodnog terena i zahvaljujući ludoj hrabrosti posada bukvalno pregazili prve albanske rovove, VJ je uspela da pomeri liniju fronta stotinak metara prema granici. Usledila je noć u kojoj je NATO avijacija preorala srpske položaje, zasipajući ih kasetnim bombama, što je Albancima omogućilo da vojsku potisnu na položaj sa kojeg je prethodnog jutra krenula u ofanzivu. Kao što je rečeno, među te noći teško ranjenim vojnicima bio je i Miladin Dogandžić.
Sredinom maja, posle žestokih borbi, Vojska Jugoslavije uspela je da zauzme vrh Mračaj, što je bilo od velikog značaja za uspešnu kordinaciju artiljerijske vatre i odbijanje svih pokušaja agresora za dalji prodor u dubinu srpske teritorije.
Bitka za Košare, bez većih promena na frontu, trajala je sve do kraja rata, 10. juna. Rezultat je sledeći: za tri meseca Albanci i NATO pakt su uspeli, zahvaljujući početnom faktoru iznenađenja, prednosti prvog udara i višestrukoj brojčanoj nadmoći, da zaposednu nekoliko pograničnih kota na teritoriji Jugoslavije, ali svi njihovi pokušaji da nastave napredovanje prema Đakovici, u dubinu srpske države, bili su slomljeni.
Procene govore da je u najvećem jeku bitke za Košare agresor angažovao oko 15 000 silno motivisanih vojnika. Nisu uspeli samo iz jednog razloga: zato što su udarili na junake koji su nadljudskim naporima, često vodeći borbu prsa u prsa, branili svoju zemlju.
Srpski vojnici su ispoljavali takvo junaštvo čije bi opisivanje većini čitaoca, zapravo svima onima koji sami nisu učestvovali u pešadijskim borbama, koji ne znaju šta znači kad se u šumi, na nekoliko stotina kvadratnih metara izmešaju dve vojske, izgledalo kao preterivanje. Nažalost, o podvizima heroja sa Prokletija u Srbiji se malo piše i govori.
Šezdeset vojnika i policajaca je položilo život za odbranu tog dela srpske granice, a stotine njih je ranjeno. Doprinos junačkoj odbrani srpske granice dala su i pravoslavna braća, dobrovoljci iz Rusije i Bugarske. Jedan od njih, Rus Bulah Glebovič, je poginuo.
Šiptari zvanično priznaju 150 mrtvih pripadnika OVK, ali se procenjuje da su njihovi gubici bar duplo veći. O broju poginulih albanskih vojnika može samo da se nagađa.
Da je bitka na Košarama ustvari bila zajednički pokušaj albanske vojske i NATO pakta da izvrše kopnenu invaziju na Kosovo i Metohiju govore i podaci da se među poginulim napadačima nalaze najmanje dva NATO vojnika, Francuz Arnod Pjer (1971) i Italijan Frančesko Đuzepe Bider (1961), da su srpski vojnici Alahu na ispovest poslali i Murada Muhameda Alija iz Alžira i da je u žestokim artiljerijsko-pešadijskim sukobima uništeno najmanje pet tenkova albanske vojske.
Miladinu i ostalim palim srpskim borcima opština Velika Plana podigla je lep spomenik u centru varošice, na kojem su ispisana njihova imena.
Projekat sufinansiran iz budžeta opštine Velika Plana.
Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
