U ratovima za odbranu srpskog naroda u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu i Metohiji poginulo je devet vojnika i policajaca iz gradskog naselja Velika Plana.
Zoran Ranđelović je imao 22 godine.
Bio je pripadnik policijske jedinice iz Smedereva, Plane i Smederevske Palanke koja je išla da brani KiM. Prvo od šiptarskih terorista, a kasnije i od terorista iz NATO pakta. Zadnji put na KiM je otišao 25. marta 1999. godine a 1. aprila u selu Trstenik kod Glogovca, u toku preseljavanja iz jedne u drugu bazu, kamion u kojem se Zoran nalazio nagazio je na improvizovanu minu zakopanu ispod puta. Jaka detonacija i geleri ubili su Zorana i još šestoricu njegovih drugova.
Nebojša Pavlović je imao 21 godinu.
U septembru 1990. otišao je na odsluženje vojnog roka, u jesen 1991. godine, kao dobrovoljac kod Željka Ražnatovića Arkana učestvovao je u borbama za oslobođenje Vukovara, a u avgustu 1992. godine, kao dobrovoljac SRS, otišao je na ratište u Podrinje. 24. septembra 1992. godine muslimani su napali srpsko selo Podravanje kod Milića i ubili šezdeset meštana i teritorijalaca, među njima i Nebojšu. Njegovi posmrtni ostaci nikada nisu pronađeni. Preživeli meštani su njegovom ocu Ljubomiru rekli da je, zajedno sa još šest nesrećnika, izgoreo u zapaljenoj zgradi u koju su ga muslimani ubacili.
Igor Pavlović je imao 20 godina.
Poginuo je kao pripadnik 52. bataljona vojne policije VJ, 31. maja 1999. godine.On i još šestorica vojnika dobili su zadatak da obiđu raketni sistem, na nekoliko kilometara udaljenom položaju. Na putu od Komorane kod Prištine, prema selu Orlate, točak ”pincgauera” u kojem su se vozili nagazio je na protivtenkovsku minu.Igor i još petorica vojnika izdahnuli su na mestu nesreće, a sedmi je izdahnuo tri dana kasnije na VMA u Beogradu.
Zoran Ranitović je imao 25 godina.
Radio je u planjanskoj Klanici. U jesen 1991. godine mesec dana je bio na vukovarskom ratištu. U proleće 1992. Godine, kada su Hrvati i muslimani, napadom na Kupres, ratni požar iz Hrvatske preneli u BiH, Zoran se kao dobrovoljac SRS prijavio u Kninski korpus, kojim je komandovao Ratko Mladić. Nakon oslobađanja Kupresa, 8. aprila, JNA je odlučila da zauzme i Livno. U napad se krenulo 23. aprila iz pravca Bosanskog Grahova. U prvom udaru probijene su sve linije hrvatske odbrane, međutim nakon što su hrvatski vojnici uspeli da unište nekoliko tenkova, u redovima JNA dolazi do rasula i povlačenja.Među poginulim vojnicima bio je i Zoran Ranitović.
Momir Rakić, zvani major, imao je 26 godina.
Poginuo je 1.novembra1991. godine kao pripadnik bataljona iz Velike Plane u Ceriću, nadomak Vinkovaca. Planjanski bataljon je u Ceriću držao položaj prema Nuštru, koji se nalazio pod kontrolom hrvatske vojske. A preko Vinkovaca i Nuštra Hrvati su pojačanjima, municijom i hranom snabdevali svoju vojsku u opkoljenom Vukovaru. Prvi novembar je bio katolički praznik Svi Sveti, pa je na predlog hrvatske strane za taj dan bilo dogovoreno primirje. Međutim Hrvati su primirje prekršili i po položajima JNA u Ceriću otvorili artiljerijsku vatru. Dok je iz podruma kuće u koji se sklonio od granatiranja žurio da pomogne četvorici drugova koji su u dvorištu ispred kuće ranjeni od gelera granate, pala je nova granata, čiji je jedan geler Momira pogodio u glavu. Smrt je bila trenutna.
Đorđije Mićović je imao 38 godina.
Radio je u velikoplanjanskoj štampariji. Poginuo je na Vračeve 14.novembra 1991. godine u Ceriću, od gelera granate koja je ubila i njegovog saborca Žiću Jelića iz Krnjeva. Kobni geler presekao je vratnu arteriju.
Slobodan Milojević je imao 41 godinu.
Radio je u Kolskoj, železničkoj radionici u Velikoj Plani.Na ratište u Istočnu Slavoniju stigao je 17. oktobra 1991. godine. Raspoređen je na dužnost vozača saniteta u Jankovcima. Kobnog jutra rano je izašao iz kuće u koju su bili smešteni. Kada se vraćao nazad vojnik iz Udovica iz Smedereva, koji ga nije prepoznao, otvorio je vatru i Slobodana teško ranio u stomak. Povezli su ga prema ratnoj bolnicu u Sremskim Lazama ali je usput preminuo.
Karolj Čengeri je imao 40 godina.
Radio je u Klanici. Na ratište je otišao kao dobrovoljac SRS, a 7. februara 1992. godine umro je u snu u Đeletovcima kod Vinkovaca.
Ratko Dabović je imao 43 godine.
Radio je kao referent u službi za sindikat, omladinu i SSRN. Njegovi bližnji o njegovoj smrti znaju toliko da je bio poručnik u rezervi, da je na vukovarsko ratište otišao kao pripadnik neke specijalne jedinice i da je poginuo 11. novembra 1991. godine.
Projekat je finansiran iz budžeta opštine Velika Plana. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
