Početkom dvadesetog veka čovečanstvo je bilo zadivljeno uspesima koje je Vojska Kraljevine Srbije postizala u Prvom i Drugom balkanskom ratu.
Uspesi srpske vojske su bili rezultat besprimernog herojstva i žrtvovanja vojnika i oficira ali i odličnog komandovanja od strane komandanata divizija, armija i đeneralštaba.
Jedan od glavnih kreatora istorijskih pobeda bio je i potonji divizijski general Živko Pavlović, rodom iz sela Bašin kod Smederevske Palanke.
Kao što to često biva jednoj briljantnoj karijeri prethodilo je mučeničko detinjstvo. Živko je rano ostao siroče, bez oba roditelja, pa je odrastao u porodici svojih rođaka Pavlovića. Iz tog razloga je svoje rođeno prezime Petrović promenio u Pavlović.
Završio je gimnaziju, nižu, pa zatim i višu školu vojne akademije. U narednom periodu prošao je sve dužnosti od vodnika u Moravskom artiljerijskom puku, do komandira baterije. Od 1899. do 1892. godine je bio na generalštabnoj pripremi u Beogradu. Godine 1902. je poslat u Berlin na usavršavanje. U Berlinu proučava delo Karla fon Klauzevica, izučavajući nemačku doktrinu i preciznost u naučnom pristupu izradi ratnih planova.
Posle povratka iz Berlina postao je ordonans oficir kralja i tu dužnost je obavljao do 1905. godine. Dve godine kasnije postao je ađutant kraljevića Đorđa, a nakon te dužnosti bio je i profesor Aleksandra Karađorđevića u periodu od 1908—1911. godine. Od 1910—1912, vršio je funkciju načelnika Operativnog odeljenja Glavnog generalštaba i na tom položaju se zadržao do početka Prvog balkanskog rata.
U međuvremenu bio je komandant 18. pešadijskog puka i načelnik štaba Konjičke divizije a predavao je i na vojnoj akademiji.
Dve godine pre Prvog balkanskog rata vojvoda Putnik ga je izabrao za jednog od svojih saradnika, raspoređujući ga za načelnika operativnog odeljenja Vrhovne komande, sa zadatkom da razrađuje i izrađuje strateška naređenja koja su izdavali i dogovarali ostareli vojvoda, kralj Petar i naslednik Aleksandar.
Iako je u to vreme imao tek čin potpukovnika, važio je za jednog od najvećih znalaca u srpskoj vojsci. Bio je srčan, optimist do krajnjih granica ali realan. Kažu da bi u teškim trenucima, kad su kola kretala nizbrdo, znao da svojim smirenim i optimističkim nastupom preokrene sumornu atmosferu u generalštabu i vrhovnoj komandi.
Koliko je bio cenjen govori i činjenica da je 1912. i 1913. godine bio član državne delegacije na mirovnim pregovorima u Londonu.
-Među najboljim našim oficirima jedno od prvih mesta zauzima pukovnik Pavlović. On je učestvovao u stvaranju ratnog plana, pri njegovom izvođenju je bio u Vrhovnoj Komandi; kada je primirje zaključeno određen je za stručnog vojničkog eksperta pri pregovorima u Londonu, a sada, kada su nastavljene ratne operacije pukovnik Živko dobio je jedan od najvažnijih položaja, određen je za načelnika štaba novoformirane srpske armije, koja ima za zadatak da uzme tvrdi grad Skadar na Bojani – kaže se u jednom od dokumenata iz tog vremena.
Bitka za Skadar, nekadašnju srpsku prestonicu, bila mu je vatreno ratno krštenje. Ostala su svedočenja, u čiju utemeljenost i valjanost se nikad nećemo uveriti, da je izradio plan napada na Skadar, koji bi omogućio zauzimanje tog grada za dva sata ali da je rad na ostvarenju tog plana prekinulo naređenje Nikole Pašića da se to, zbog međunarodnih razloga, pre svega pritisaka i pretnji Austro-Ugarske, ne čini.
Početkom 1913. godine unapređen je u čin generalštabnog pukovnika.
Savremenici su ostavili svedočenje da je odigrao jednu od značajnijih uloga u Drugom balkanskom ratu. Naime na početku Bitke na Bregalnici, kad su Bugari napali srpsku vojsku, navodno je upravo Pavlović bio taj koji je ubedio vojvodu Putnika da posle izdržanog prvog udara neprijatelja srpska vojska odmah krene u opštu protivofanzivu.
Zbog toga su ga vojvode Putnik i Mišić predložili za još jedno vanredno unapređenje u čin generala ali da je ovaj izmolio da unapređenja ne bude jer mu je bilo neprijatno da bude unapređen u generalski čin pre nekih pukovnika starijih klasa za koje je smatrao da su jednako kao i on doprineli uspehu dotadašnjih srpskih ratnih napora.
I u to vreme igrao je značajnu ulogu u srpskoj diplomatiji, vodeći korespodenciju sa srpskim ambasadorom u Moskvi Spalajkovićem, sa francuskom vladom i dr.
Objava rata, 28. jula 1914. zatiče Kraljevinu Srbiju bez dvojice njenih najvećih vojskovođa, penzionisanog Živojina Mišića i bolesnog Radomira Putnika.
Teret organizacije i mobilizacije srpske vojske pao je na Pavlovićeva pleća. Kada se vojvoda Putnik vratio sa lečenja, ostao je njegov prvi saradnik. Iz penzije je reaktiviran i vojvoda Mišić, koji je preuzeo dužnost načelnika Štaba vrhovne komande.
Nešto kasnije, kad je Mišić preuzeo dužnost komandanta Prve armije, dužnost načelnika u glavnom štabu preuzeo je pukovnik Pavlović.
Glavni kreator toka i ishoda Kolubarske bitke je vojvoda Mišić. To je opštepoznato. Ali malo ljudi zna da je operativna razrada povlačenja i protivnapada srpske vojske u velikoj meri delo Živka Pavlovića.
Kada je napadnuta od germanskih, mađarskih i bugarskih krvoloka, a izdana od strane lažljivih saveznika Grka, Francuza i Engleza, koji nisu poslali obećanu pomoć, srpska vojska saterana na prostor Kosova i Metohije, pa još kad je doneta odluka da se spašava povlačenjem preko Prokletija, u državnom i vojnom vrhu je došlo do teških neslaganja, koja su između ostalog rezultirala nezvaničnom smenom vojvode Putnika.
Od 25. novembra 1915. do kraja 1916. godine dužnost načelnika štaba srpske vojske, zvanično na funkciji zastupnika načelnika štaba, obavljao je upravo Pavlović.
Kad je 30. decembra 2016. godine Putnik i zvanično razrešen dužnosti a na njegovo mesto imenovan Petar Bojović, pukovnik Pavlović je raspoređen na mesto komandanta Šumadijske divizije. Realno, bila je to blaga degradacija ali u životu, posebno u vojsci i ratu, brzi usponi i smene, ponekad potpuno neočekivani, su česta i neizbežna pojava.
Inače, prvom proboju Solunskog fronta, osvajanju Kajmakčalana i Bitolja, pobedama koje su se dve godine kasnije nastavile junačkim pohodom do Beograda, Novog Sada i Zagreba, prethodilo je izbijanje sukoba između Pavlovića i Mišića. U avgustu 1916. godine, na Pavlovićevom komandnom mestu održalo se glavno štabno savetovanje najviših komandanata o načinu izvođenja planirane ofanzive. Predsedavao je kralj Aleksandar.
Mišić je izložio jedan plan i on je u načelu prihvaćen. Na kraju sastanka kralj je upitao Pavlovića šta on misli. Ovaj je izneo predlog koji se razlikovao od Mišićevog. Podržao ga je vojvoda Stepa Stepanović. I tu je došlo do zahlađenja odnosa dvojice ratnika.
U avgustu 1917. godine pukovnik Pavlović se razboleo od malarije i morao je otići na lečenje. Ubrzo je i smenjen, uz obrazloženje da Šumadijska divizija nije izvršila zadatke dobijene u naređenju za proboj Solunskog fronta.
Upućen je za vojnog izaslanika Srbije u Atini, gde je ostao dve godine. U čin generala unapređen je 28. novembra 1919. godine. Ima tumačenja da je u nemilost pao i odstranjen iz vojske zato što je kroz vojsku krenula priča da je na Solunskom frontu držao zdravicu u čast Dragutina Dimitrijevića Apisa.
Od avgusta 1919. do oktobra 1920. bio je upravnik Vojne akademije. Onda je imenovan za pomoćnika novoformirane Prve armijske oblasti, sa komandnim mestom u Novom Sadu. Prvi komandant mu je bio vojvoda Petar Bojović, drugi general Miloš Vasić a treći general Ljubomir Milić.
U januaru 1923. tačnije 15. januara, postavljen je za pomoćnika komandanta Treće armijske oblasti. Samo deset dana kasnije stigao je ukaz o penzionisanju.
Nesuglasice sa kraljem Aleksandrom kulminirale su Pavlovićevim predlogom da se Vojska Kraljevine Srba, Slovenaca i Hrvata depolitizuje.
Sedam godina kasnije, verovatno misleći da se ogrešio prevremenim penzionisanjem, u avgustu 1930. godine kralj Aleksandar je Pavlovića unapredio u čin divizijskog generala.
Pavlović je objavio više stručnih knjiga pa je i to razlog da je primljen za člana Srpske kraljevske akademije.
Projekat je finansiran iz budžeta opštine Smederevska Palanka. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
