U nizu sela na koje ćete naići ako iz Smedereva krenete na jug, prema Velikoj Plani i Jagodini, uz Moravu, saobraćajnicom koju narod zove Carigradski drum, je i Skobalj. Selo sa više od 500 domaćinstava i oko 1.500 stanovnika.
Skobalj se nalazi petnaestak kilometara od Smedereva, smešten između Male Krsne i Osipaonice, odnosno Dragovca i Mahajlovca.
Središte sela podignuto je na aluvijalnoj ravni između reka Jezave i Konjske, koje se toliko leno vuku prema svom ušću u Veliku Moravu da je u letnje mesece teško primetiti da se na mirnoj površini vode nešto dešava.
Pretpostavka jeste da je selo dobilo ime po istoimenoj ribi, koje je nekada, kad su ljudi prirodi bili manje dušmani nego danas, bilo mnogo u rečicama Konjskoj i Jezavi.
Po drugoj teoriji, za ime su mu zaslužni majstori „skobljari“. Reč je o majstorima koji su pravili čamce i lađe na Moravi a za obalu ih vezivali nekakvim „skobljama“. Treći Skobaljci, oni koji malo više drže do istorije, će vam tvrditi da su oni potomci Nikole Skobaljića iz 15 veka. U pitanju je junak iz okoline Leskovca, koji se istakao u borbama protiv Turaka.
Kao i većina ljudi i Skobaljci misle da njihovo selo postoji od prastarih vremena, pri čemu se pozivaju na činjenicu da je na lokalitetu Staro selo pronađen ostatak zidine za koju je čuveni austrougarski putopisac, arheolog i etnolog Feliks Kanic, koji je u ove krajeve dolazio u drugoj polovini devetnaestog veka pretpostavio da potiče iz rimskog perioda.
Drugi argument kojim vredni Moravci dokazuju dugovečnost svog sela jeste žrvanj koji je pronađen u ataru sela, na mestu Račenica a koji stručnjaci, po vremenu nastavka, takođe smeštaju u rimsko doba.
Ono što je sigurno jeste da je naselje postojalo krajem 18 veka. U aračkim spiskovima turske administracije pominje se 1818. godine, kao naselje sa 44 kuće. Četiri godine kasnije popisane su četiri kuće više. Iz tog perioda upamćena je vodenica na lokalitetu Staro selo. Istu je držao Turčin.
Kako se oslobođena Srbija razvijala, razvijao se i podunavski kraj. Tim pre što su u njega počeli da se naseljavaju doseljenici iz južnih srpskih krajeva, posebno onih koji su ostali pod turskom okupacijom.
Zahvaljujući tome, Skobalj je 1846. godine već imao 92 kuće, a 1921. godine čak 311 kuća. U kojima je popisano 1.666 ukućana.
Moglo bi biti da se selo spominje u jednom turskom dokumentu iz 1516. godine. Po njemu, u selu su živeli Vlasi i jedna porodica „raje“, što se, po tumačenjima, odnosi na srpsku porodicu. Iz tog perioda su i podaci da je selo, koje je bilo na mestu današnjeg Skobalja ili u blizini, godine 1516. plaćalo 5.015 akči poreza a 1521. samo 261 akču. Što predstavlja drastično smanjenje. Zbog čega je do njega došlo, da li zbog raseljavanja, oslobađanja nekih stanovnika od poreza ili prosto smanjenja poreza za celo selo, može samo da se nagađa.
Tragajući za podacima o selu, našao sam i sledeće o njegovom naseljavanju. I o porodicama za koje se smatra da su najstarije u selu. Današnji Stojanovići, Dmitrovići, Jovanovići i Jovšići potomci su doseljenika iz Crne Gore, sa prezimenom Vignjaš (neki pišu Vegnjaš). Navodno, prvo se doselio u obližnji Selevac, ali tamo „nije bilo mesta“. Pa mu je spahija dozvolio da se naseli u Skobalju. Kako se porodica širila, tako je jedan deo Vignjaša prešao u susednu Osipaonicu.
U ovim familijama rasprostranjeno je mišljenje da je njihov predak Stojan Vignjaš prvi stanovnik Skobalja. Navodno, hrabri Crnogorac je ubio Turčina i uselio se u njegovu vodenicu.
Vasići su poreklom sa Kosova i Metohije. Brkići su, kaže predanje, doselili od Segedina, u Mađarskoj. Sigurno su u pitanju potomci nekog od stotina hiljada Srba koji u ranijim vekovima, bežeći od islamskih varvara, odselili u nekadašnju Ugarsku.
Pantići, Živojinovići i Milojevići su došli iz susedne Male Krsne i Vranova. Iz Azanje su se naselili Ivanovići i Đertići.
Sećanja koja se prenose sa kolena na koleno kažu da je prva škola u selu izgrađena 1862. godine. Što, s obzirom da je Skobalj u to vreme bio malo naselje, i ne mora da bude tačno.
Seoska škola koja postoji danas potiče iz 1904. godine. Crkva posvećena Uspenju presvete Bogorodice je iz 1883. godine.
Selo ima Dom kulture koji nosi ime Staniše Adamovića. Meštanina koji je početkom 20 veka u Skobalju osnovao čitaonicu. Mada su sa tri strane okruženi rekama i uglavnom su, kad je lov u pitanju, okrenuti ribolovu, Skobaljci ističu i činjenicu da su „još 1926. godine“ imali i lovačko društvo.
Po poslednja tri potpisa primetan je pad broja stanovnika.
U dvadesetom veku selo je doživelo demografsku ekspanziju. Godine 1848. imalo je 2.065 stanovnika, pet godina kasnije 2.163.
Po popisu izvršenom 1961. Skobaljaca je bilo 2.289. Deset godina kasnije zabeležen je mali pad, na 2.202 stanovnika.
Najviše stanovnika u selu je zabeleženo 1981. godine, čak 2.445. Po popisu obavljenom deset godina kasnije broj se smanjio na 2.190.
Dva poslednja popisa, kao i u većini srpskih naselja, dala su zabrinjavajuće demografske podatke. Godine 2002. u selu je bilo 1.880 žitelja a 2011. samo 1.614.
U selu približno ima oko 550 domaćinstava, čiji ukućani su prosečne starosti oko 45 godina.
Projekat sufinansiran iz budžeta grada Smedereva.
Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
